Deel 1: Diagnose Type 1 Diabetes

”Don’t forget the past, it’s what brought you the future.” ‘’Jij hebt diabetes.’’ Met die drie woorden veranderde mijn leven en werd ik van een begin twintiger ineens volwassen. Heel even wist ik niet wat ik moest zeggen, het enige wat ik vroeg was; ‘’Ik kan nu toch nog wel stappen en alcohol drinken?’’ Achteraf schaam ik mij daar wel een beetje voor, wat moeten ze wel niet gedacht hebben in dat ziekenhuis. Maar als net afgestudeerde 21-jarige draaide mijn leven om geld verdienen en vooral uitgeven in de kroeg. Bij mij werd diabetes ontdekt op 2 mei 2012, twee dagen ervoor stond ik Koninginnedag te vieren, twee weken ervoor was ik nog in Berlijn op een van de meest waanzinnige feesten waar ik ooit ben geweest. En op 2 mei lag ik op de eerste hulp, uitgedroogd en met een bloedsuiker van 35 mmol/l. Wanneer je leven ineens bestaat uit plannen, je bij alles wat je eet na moet denken wat voor invloed dit heeft op je bloedsuiker en je nooit de deur meer uit kan gaan zonder meetsetje, insuline pennen, sultana’s en dextro, heb je twee keuzes. Of je gaat bij de pakken neerzitten, eet drie keer per dag op vaste tijden, zorgt dat je iedere dag om dezelfde tijd gaat bewegen en zegt nee tegen alle onverwachte dingen, of je maakt iets van je leven. Ik heb voor het laatste gekozen. Vanaf het moment dat insuline en naalden mijn beste vrienden werden, werd mijn motto; ik heb diabetes, diabetes heeft mij niet. Ik wilde vroeger altijd al overal de beste in zijn, de hoogste cijfers halen op school, de mooiste kleurplaten maken, de leukste vriendenboekjes hebben, de hipste agenda en ik wilde ook de beste worden in diabetes-patient-zijn. Dat dat niet altijd even makkelijk is, werd mij vanzelf duidelijk. In de maanden na de diagnose kwam het allemaal nog niet zo bij mij binnen. Tegen iedereen die zei dat ze het zo erg vonden gaf ik standaard als antwoord; ‘’Een been missen is erger dan een alvleesklier die het niet meer doet.’’ De diabetesverpleegkundige, de internist, de diëtiste, ze gaven allemaal aan dat er ooit een punt zou komen dat ik het even niet meer zag zitten. Ik negeerde dat, deed alle dingen die ik leuk vond, doorstond iedere drie maanden het bloedprikken met de meest perfecte waardes maar werd met de dagen bozer. Ik vond het niet eerlijk dat juist ik diabetes heb. Ik was bang dat mensen mij zielig vonden. Ik was nog banger dat mensen niet meer met mij om wilden gaan. Wie wil er nou een vriendin met een ziekte? Uiteindelijk ben ik een paar maanden bij een psycholoog geweest en dat was een van de beste dingen die ik kon doen. Zij heeft mijn denkwijzes omgekeerd. Heb ik weleens een vriend of vriendin laten vallen omdat hij of zij een ziekte heeft? Ken ik mensen met diabetes die zielig zijn? Mijn antwoord op beide vragen was nee. En juist dat motiveerde mij om alles uit het leven te halen wat erin zit. Met diabetes ben je eigenlijk helemaal niet zielig. En dus ga ik, net als voor dat ik diabetes had, uitgebreid uit eten, ik drink wijn en accepteer dat ik de dag erna hogere bloedsuikers heb, ik doe mijn werk nog steeds zoals ik het al jaren doe en Ben & Jerry zijn nog steeds mijn beste vrienden. En ik probeer nieuwe dingen te doen. Vorig jaar maart liep ik mijn eerste hardloopwedstrijd, weliswaar vijf kilometer, maar het begin was er. Afgelopen mei, drie dagen na mijn eerste diabetesverjaardag, zat ik in het vliegtuig in mijn eentje. Ik was op weg naar New York, waar ik drie weken Engels heb gestudeerd aan een taalschool midden op Times Square. Ik heb nieuwe mensen ontmoet, ik heb mijn angsten overwonnen en voelde mij niet meer een uitzondering. Ik heb diabetes, diabetes heeft mij niet. Dit jaar ga ik verhuizen naar Amerika. Eind januari, begin februari (afhankelijk van mijn visum), vertrek ik naar Los Angeles waar ik bij het Hilton Universal City ga werken voor een jaar. Het kostte ongeveer zeven maanden, 8 Skype sollicitatiegesprekken en uren googlen tot ik aangenomen was, maar het is gelukt! In Amerika is diabetes een van de grootste ziektes, 8.3% van de Amerikaanse bevolking lijdt aan diabetes, dat is bijna één op de tien. Van deze groep heeft 5% net als ik T1D. Daarnaast is het zorgstelsel in Amerika nog steeds niet optimaal. Zo is het eigen risico minimaal $ 1200 en worden lang niet alle medicijnen en hulpmiddelen zoals test-strips en naalden volledig vergoed. Naast mijn werk ga ik in Los Angeles genieten van het strand, zoveel mogelijk hardlopen over de boulevards, mijn Californische rijbewijs halen, een eigen appartement zoeken, nieuwe vrienden maken (en opzoek naar mijn ware liefde) én uitzoeken wat de verschillen zijn tussen diabetes hebben in Nederland en Amerika. Ik ga hier blogs over schrijven voor Breakthrough T1D Nederland en je kan mij volgen via deze blog via twitter @anneriekeo en via instagram; anneriekeo. Volg ook de niet Type 1 Diabetes gerelateerde avonturen van Annerieke Oudshoorn op: http://anneriekeoudshoorn.blogspot.nl/