Deel 3: Obama-care en zorgverzekeringen

Ik geniet hier in Amerika nog steeds iedere dag. Het weer (zo goed als altijd boven de twintig graden) de mensen die mij begroeten met ‘‘Hi! How are you?’’, het strand, de rooftopbars, en de sfeer: het maakt dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik in een film leef. Op mijn werk vermaak ik me ook nog steeds. Ik werk nu op de afdeling Housekeeping (huishouding) en één onderdeel van mijn traineeship is de functie als floor-supervisor vervullen. Dit betekent dat ik de kamermeisjes aan moet sturen en moet controleren. En dus ook moet beslissen wanneer ze een kamer opnieuw schoon moeten maken, iets wat mij niet altijd in dank wordt afgenomen, als 23 jarig meisje uit Europa. Inmiddels heb ik mij daar over heen gezet want het is part of the deal. En over het algemeen kan ik het, ondanks dat iedereen op deze afdeling Spaans spreekt behalve ik, best goed met de dames vinden. Wat op dit moment erg leeft in Amerika, of in ieder geval bij mij op het werk, is de zorgverzekering, “health care”. Anders dan in Nederland is de zorgverzekering hier deels werk-gerelateerd: werk je bij een goede werkgever, dan biedt de werkgever jou de mogelijkheid om een zorgverzekering af te sluiten, zoals het hotel waar ik werk doet voor fulltime medewerkers. Enige tijd geleden heeft Obama zijn “Obama-care” ingevoerd, wat betekent dat iedereen in Amerika verplicht is om een zorgverzekering te hebben en dat verzekeraars geen mensen mogen weigeren voor een verzekering. In Nederland wordt dit als een geweldig iets beschouwd, maar hier in Amerika is, als ik mijn collega’s moet geloven, lang niet iedereen er blij mee. Het probleem waar mijn werkgever mee worstelt, is dat omdat iedereen een zorgverzekering moet hebben, de verzekeringsmaatschappijen hun prijzen omhoog hebben gegooid. Daarbij hebben de verzekeraars dan het idee dat “de meeste bedrijven hun medewerkers een verzekering willen blijven aanbieden, dus daar ook wel voor blijven betalen.” Niet dus: mijn werkgever is geswitcht van verzekeraar, wat voor medewerkers heeft geleid tot allemaal problemen met de nieuwe verzekeraar. Ze kunnen alleen naar zorgverleners die vallen onder die bepaalde verzekering en ze zijn niet blij met de zorg die geboden wordt door de zorgverleners. Ondertussen zijn ze op mijn werk natuurlijk op zoek naar een oplossing hiervoor. En toen ik dit hoorde, besefte ik wederom hoe goed we het in Nederland hebben, waar je kan kiezen uit zo’n 10 verschillende zorgverzekeraars en zelfs je eigen pakket volledig samen kan stellen. Hier kies je voor de zorgverzekeraar die de werkgever aanbiedt en kies je of je een oog- of tandartsverzekering erbij wilt en that’s it. Daarbij komt ook nog eens dat het eigen risico hier in Amerika geen 350 euro is zoals in Nederland (waar ik ieder jaar weer over klaag, wanneer de rekening op de mat valt), maar eerder rond de $ 1200,00 ligt. Daarboven komt dan ook nog een bedrag voor ieder medicijn, waar een eigen bijdrage van zo’n 10% voor betaald moet worden, wat weer los staat van je eigen risico. Diabetes hebben is al geen pretje, maar in Amerika brengt het dus ook nog eens gigantisch veel zorgkosten met zich mee.

Gelukkig is, net als in Nederland, Breakthrough T1D ook in Amerika op verschillende manieren bezig om een oplossing te vinden voor Type 1 Diabetes, en daar is natuurlijk geld voor nodig. Zo worden er alleen al in Californië dit jaar 14 Breakthrough T1D-walks georganiseerd (waarvan ik er toch minstens één mee ga lopen). Naast vele andere sponsoren, is Tommy Hilfiger ook een trotse partner van Breakthrough T1D en dragen ook zij graag een steentje bij “to help create a world withou tT1D”. Een paar weken geleden kwam ik in de Tommy Hilfiger winkel deze tas tegen, die verkocht wordt voor $15,00, waarvan er $6,45 naar Breakthrough T1D gaat. En dat maakte meteen dat ik me voor het eerst niet schuldig voelde dat ik wéér een nieuwe tas had gekocht… Mocht je meer willen lezen over wat ik hier meemaak? Op anneriekeoudshoorn.blogspot.com, schrijf ik nog meer over mijn belevenissen in LA! Ps: op de dag dat ik deze blog schrijf, op 2 mei, vier ik mijn tweede diabetesverjaardag: met natuurlijk een groot stuk taart (en een extra dosis insuline).