Drie weken na mijn diagnose begon de diabetesverpleegkundige voor het eerst over een pomp. Ik wilde er eigenlijk niets van weten. Een klasgenoot had er één en dat ding haalde mij al vijf jaar uit mijn concentratie door als een bezetene te gaan piepen tijdens toetsen.
Maar naarmate de tijd vorderde begon spuiten steeds lastiger te worden. Ik had veel extra activiteiten op school, waardoor ik regelmatig geen lunchpauze had. Mijn boterham kon ik nog wel tijdens de les opeten, maar om ook nog insuline te spuiten ging me net iets te ver. Ook buiten school was het helemaal niet handig. Sporten, naar vrienden fietsen, oppassen: alles resulteerde in hypo’s, tot een punt waarop ik er zo aan gewend was, dat ik rustig met een bloedglucosespiegel van 1,9 mmol/liter op de fiets stapte. Een pomp leek een uitkomst.
Omdat ik in het ziekenhuis alleen maar kon kiezen tussen Medtronic of Medtronic (“en ohja, er is nog een pomp zonder draadje maar die raden we af”), kreeg ik de Minimed 640G. Over de pomp zelf ben ik niet bijzonder enthousiast. Daar waar het reservoir zit breken stukjes pomp af, de squarebolus is vaak zonder reden niet beschikbaar, het geluid doet het soms wel maar soms ook niet, het indrukken van de knoppen kost redelijk veel kracht en het is jammer dat zorgprofessionals toegang hebben tot een prachtig uitleesprogramma, maar ik opgescheept ben met een zeer verouderde, matig functionerende site. Er is echter één ding wat maakt dat ik deze pomp voor geen goud wil inwisselen: de SmartGuard technologie.
Ik ben erg perfectionistisch en op sommige punten werkt dit in mijn nadeel. Ik ontdekte dat ik tot wel vier hypo’s per dag had die ik niet direct merkte, maar die wel degelijk invloed hadden op mijn schoolprestaties en energieniveau. Omdat ik dit heel naar vond ging ik ontzettend veel meten, zodat ik die hypo’s voor zou zijn, tot een punt waarop ik nergens anders meer aan kon denken. Voor een toetsweek in januari leende ik een CGM van het ziekenhuis. In februari besloot de diabetesverpleegkundige dat ik hem mocht houden. Normaal gesproken ben ik een hele koele kikker, maar ik heb huilend van opluchting in de spreekkamer gezeten. Na de afspraak heb ik taart gehaald om uit te delen op school. Want dat was geweldig nieuws.
Doordat de pomp stopt vóór een hypo komen deze nog hooguit één keer per dag voor in plaats van vijf en ik heb soms zelfs dagen zonder! Ook kan ik zien wat mijn bloedglucosespiegel aan het doen is, waardoor ik kan anticiperen op schommelingen en door die inzichten zijn mijn basaalstanden veel beter afgesteld. Hierdoor ben ik minder vaak moe. Maar het allerbelangrijkste is dat ik mentale rust heb teruggekregen. Ik vertrouw blind op de stop-voor-laag-functie, waardoor ik niet meer continu bezig ben met of ik wel of niet te laag zit. Hierdoor kan ik mij weer volledig concentreren op school. En met succes: toetsweken met sensor leveren me veel betere resultaten op dan toetsweken zonder. Docenten klaagden niet meer dat ik zo afwezig ben. Ook sporten is veel leuker nu ik mij niet meer zoveel zorgen maak. Als ik kijk hoeveel deze combinatie voor mij doet, kan ik niet wachten op het “luizenleven” dat ik krijg met een pomp die nog meer zelf kan!