Een vakantie met diabetes is namelijk niet altijd even makkelijk. Hoeveel insuline moet ik meenemen? Hmm.. Ik ga 10 dagen weg en moet mijn pomp om de 3 dagen vervangen, hoeveel nieuwe pompsets neem ik dan mee? Ik moet mijn opladers niet vergeten, oh en ik moet ook nog naar de apotheek voor een medisch paspoort..
Gelukkig scheelt het voor mij heel veel dat ik nu een Kaleido-pomp heb waardoor ik niet meer hoef te spuiten. Daarnaast ben ik nog veel blijer met de 2 Freestyle Libre sensoren die ik van mijn moeder heb gekregen voor de vakantie. Deze sensoren worden gek genoeg maar vergoed voor 4 groepen, waar ik niet onder van. Deze sensor en mijn moeder maken mij dus heel erg gelukkig.
De Kaleido-pomp en de sensor draag ik op mijn armen. Een arm vol dus. En dat is voor een heleboel mensen een leuke bezienswaardigheid. Ik vond het daarom ook opmerkelijk wat voor reacties er kwamen.
Al gauw had ik het idee dat ze in Italië nog nooit van een insulinepomp gehoord hadden, laat staan er een gezien… Zodra mensen zagen dat ik iets op mijn arm had zitten, keken ze, bleven ze kijken, draaide ze zelfs hun hoofd nog mee als ik voorbij was gelopen. Gelukkig was er een man die er wat over vroeg, maar die dacht dat het voor roken was…
Nu ik terug in Nederland ben merk ik dat het kijken net zo erg is, en ik merk ook dat ik daar zelf meer op ga letten. Ik vind het steeds irritanter worden en door wat die man in Italië zei heb ik eerder het gevoel dat mensen denken dat het apparaatje voor drugs bedoeld is. Daarnaast is het ook opmerkelijk dat andere mensen zelf beter weten wat het is dan ik. Zo hoorde ik laatste een kindje aan zijn vader vragen wat ik op mijn arm had, waarop de vader antwoordde dat dat een apparaatje voor de bloeddruk is…
Natuurlijk weet ik zelf beter, en er zijn hier in Nederland ook al een aantal vragen gekomen. Dit waren dan wel nieuwsgierige kinderen, waaraan ik dan kon uitleggen dat er wat medicijntjes in een machientje op mijn arm zaten. Geen probleem, ik ben juist blij dat ze het vragen. Dat liever dan me aan blijven staren tot ik de straat uit ben…
Ik weet dat ik zelf ook schuldig ben aan het kijken naar andere mensen, dat is menselijk. Maar wat wel opmerkelijk is, is dat er altijd extra gekeken wordt als er iets is dat niet hoort, of dat niet normaal is. Gek genoeg ben ik blij met alle apparaatjes die ik op mijn armen mag dragen. Dit maakt mijn vakantie ook een klein beetje makkelijker. Daarnaast is iedereen uniek op zijn of haar eigen manier, en ik denk dat deze apparaatjes mij uniek maken op mijn eigen, gelukkige manier…
Door Lizzy van de Winden, 19 jaar. Lizzy heeft type 1 diabetes.
Een vakantie met diabetes is namelijk niet altijd even makkelijk. Hoeveel insuline moet ik meenemen? Hmm.. Ik ga 10 dagen weg en moet mijn pomp om de 3 dagen vervangen, hoeveel nieuwe pompsets neem ik dan mee? Ik moet mijn opladers niet vergeten, oh en ik moet ook nog naar de apotheek voor een medisch paspoort..
Gelukkig scheelt het voor mij heel veel dat ik nu een Kaleido-pomp heb waardoor ik niet meer hoef te spuiten. Daarnaast ben ik nog veel blijer met de 2 Freestyle Libre sensoren die ik van mijn moeder heb gekregen voor de vakantie. Deze sensoren worden gek genoeg maar vergoed voor 4 groepen, waar ik niet onder van. Deze sensor en mijn moeder maken mij dus heel erg gelukkig.
De Kaleido-pomp en de sensor draag ik op mijn armen. Een arm vol dus. En dat is voor een heleboel mensen een leuke bezienswaardigheid. Ik vond het daarom ook opmerkelijk wat voor reacties er kwamen.
Al gauw had ik het idee dat ze in Italië nog nooit van een insulinepomp gehoord hadden, laat staan er een gezien… Zodra mensen zagen dat ik iets op mijn arm had zitten, keken ze, bleven ze kijken, draaide ze zelfs hun hoofd nog mee als ik voorbij was gelopen. Gelukkig was er een man die er wat over vroeg, maar die dacht dat het voor roken was…
Nu ik terug in Nederland ben merk ik dat het kijken net zo erg is, en ik merk ook dat ik daar zelf meer op ga letten. Ik vind het steeds irritanter worden en door wat die man in Italië zei heb ik eerder het gevoel dat mensen denken dat het apparaatje voor drugs bedoeld is. Daarnaast is het ook opmerkelijk dat andere mensen zelf beter weten wat het is dan ik. Zo hoorde ik laatste een kindje aan zijn vader vragen wat ik op mijn arm had, waarop de vader antwoordde dat dat een apparaatje voor de bloeddruk is…
Natuurlijk weet ik zelf beter, en er zijn hier in Nederland ook al een aantal vragen gekomen. Dit waren dan wel nieuwsgierige kinderen, waaraan ik dan kon uitleggen dat er wat medicijntjes in een machientje op mijn arm zaten. Geen probleem, ik ben juist blij dat ze het vragen. Dat liever dan me aan blijven staren tot ik de straat uit ben…
Ik weet dat ik zelf ook schuldig ben aan het kijken naar andere mensen, dat is menselijk. Maar wat wel opmerkelijk is, is dat er altijd extra gekeken wordt als er iets is dat niet hoort, of dat niet normaal is. Gek genoeg ben ik blij met alle apparaatjes die ik op mijn armen mag dragen. Dit maakt mijn vakantie ook een klein beetje makkelijker. Daarnaast is iedereen uniek op zijn of haar eigen manier, en ik denk dat deze apparaatjes mij uniek maken op mijn eigen, gelukkige manier…
Door Lizzy van de Winden, 19 jaar. Lizzy heeft type 1 diabetes.