Het is het weekend van 26 en 27 september als Valerie plots een raar gevoel in haar keel heeft en wat moet hoesten. “Het voelde als een beginnende verkoudheid.” Omdat ze als verpleegkundige op de dialyse-afdeling een paar dagen daarvoor nog contact heeft gehad met coronapatiënten, laat ze zich testen. Ze blijkt corona te hebben. Maar dat ze daar nu, ruim een maand later, nog steeds last van zou hebben, had ze toen niet verwacht. We leggen haar vijf vragen voor over haar ervaring met COVID-19.

Hoe gaat het nu met je?

“Ik ben op de goede weg, maar het herstel vraagt veel tijd. De trap oplopen kost me al moeite en even boodschappen doen is voor mij het uitje van de dag. Daarna moet ik echt weer gaan liggen. COVID-19 heeft er best wel hard ingehakt. Ik krijg inmiddels longrevalidatie en fysiotherapie om me verder te helpen.”

Kan je ons meenemen in die eerste periode dat je ziek werd?

“Dat eerste weekend had ik bijna nergens last van. Op maandag liet ik me testen. Toen ik op dinsdag de uitslag kreeg voelde ik me wel slechter. Ik was kortademig en heel moe. Ik wilde de hele dag op bed liggen en was nergens toe in staat. Daarna werd het met de dag erger. Ik wist dat het niet goed ging, maar wilde een opname in het ziekenhuis zo lang mogelijk uitstellen.

Na acht dagen leek het ineens iets beter te gaan. Ik kon weer een wasje doen en ging zelfs een rondje lopen buiten. Maar toen ging het mis: ik werd heel benauwd en kreeg hartkloppingen. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en daar bleek dat mijn zuurstofgehalte veel te laag was. Ik moest gelijk met een ambulance naar het ziekenhuis. Dat was het moment dat ik het toch echt wel eng vond.”

En de dagen en weken daarna?

“Ik heb uiteindelijk twee dagen in het ziekenhuis gelegen. Daarna ging het weer goed genoeg en mocht ik thuis verder herstellen. De vermoeidheid is het zwaarst. Ik heb een zoontje van twee jaar oud, dus ik dwing mezelf om dingen te doen. Ik kan hem niet zeggen: mama ligt de hele dag op bed. Maar het eist enorm veel energie en ik merk dat ik nog lang niet de oude ben.

In overleg met de longarts krijg ik nu longrevalidatie en ga ik twee keer per week naar een fysiotherapeut. Mijn spierkracht is enorm laag voor iemand van 28 jaar. Dat moeten we langzaam opbouwen. Afgelopen weekend kreeg ik de opdracht een flink stuk te wandelen. Die wandeling ging goed, maar daarna stortte ik echt in.”

Welke rol speelde je diabetes de afgelopen tijd?

“Nou, eigenlijk ging dat best wel goed. Ik heb wel iets hoger gezeten, door de ontsteking in mijn longen natuurlijk. Maar ik heb alles steeds zelf kunnen regelen en omdat ik normaal al best strak ingesteld ben, ging dat eigenlijk heel goed. Ik hield er wel rekening mee dat ik het aan anderen over moest laten als het slechter zou gaan, maar dat hoefde gelukkig niet.

Dat mijn arts en diabetesverpleegkundige zo betrokken waren, door telefoontjes en mails, vond ik heel prettig. Ik kon hun hulp zo vragen, als het nodig was. In het ziekenhuis kreeg ik bijvoorbeeld Prednison en dat kan best veel effect hebben. Dat is dan wel belangrijk om te weten.”

Wat zou je anderen met type 1 diabetes in deze tijd willen zeggen?

“Zorg goed voor jezelf. Ik vind stabiele bloedglucosewaardes normaal al heel belangrijk, maar zeker nu is het belangrijk goed op jezelf te letten. Ik heb zelf op de Intensive Care nog niemand gezien met type 1 diabetes en dat stelde mij zelf wel gerust. Het geeft geen garantie, maar ik geloof dat je met stabiele bloedglucosewaardes goed voorbereid bent op COVID-19.

Daarnaast hoop ik vooral ook dat mensen met type 1 diabetes zichzelf deze maanden niet helemaal opsluiten in huis. Ondanks dat corona er bij mij flink ingehakt heeft, zie ik dat af en toe naar buiten gaan en met de juiste zorgvuldigheid gewoon dingen doen, goed voor je is.”